Do not go out of thyself, go within. Truth lies in the inner man.
I think I'll follow the voice that calls within Dance to the silent song it sings I hope to find my place So my life can fall in place I know in time I'll find my place In the greater scheme of things
Ang pangit ng pangalan mo, ang baho pa pakinggan at ang sama pa ng idinulot mo saming lahat!
Bakit ba kasi hindi ka na lang matunaw sa kahihiyan bago ka pa pumasok sa teritoryo namin. Alam mo naman yatang makakapatay ka ng higit sa isang daan. Dahil sayo wala nang bahay yung iba naming kapatid, dahil sayo nagugutom na yung maraming kaibigan namin doon sa Maynila, Bulacan at Pampanga at dahil sayo nawalan sila ng tatay, nanay, ate, kuya at baby, dahil sayo hindi na tuloy buo yung pamilya.
Home wrecker ka pala eh! Daig mo pa ang kerida.
Alam mo bang inubos din ng baha mo yung lahat ng kagamitan sa bahay, mga damit, alahas at yung kotseng pinagipunan nila ng matagal.
Mapapalitan mo ba yon? Eh No Permanent Address (NPA) ka naman.
Ayos lang naming dumaan ka eh, bakit kailangang saamin mo pa ibuhos ang sama ng loob mo pwede namang sa Pacific Ocean na lang o kaya sa South China Sea. Alam mo namang mahirap lang kami.
Hindi kami handa, ambilis mong mameswisyo.
Bukod sa inubos na yata ng kung sinong may posisyon sa gobyerno yung pambili ng pangresbak sayo, eh hindi naman kasi kongkreto lahat ng bahay naming magkakapatid na Pilipino.
Nakita mo ba yung litrato nang inaagos na nawasak na bahay tapos may mga taong nakatayo sa ibabaw? Alam mo bang may bata doon na nakaupo lang sa planggana at ngayon hindi na siya mahanap pati rin nanay niya.
Wala rin tuloy kaming pasok sa eskwela kasi pati yung mga classrooms namin eh pinasok ng baha dahil sa dami ng ulan mo. Gusto naming matuto noh, baka ikaw ang ayaw! Wag mo na kaming idamay.
Oo nga, nakaalis ka na (buti naman umalis ka na!) puro putik naman iniwan mo. Ayaw mo talagang makalimutan ka namin. Gusto mo pa yung malagay ka sa history, maepal ka masyado.
Tapos iyon, bawal bawalan mo na yung dalawa mo pang kadugong bagyo na papasok ulit sa Pilipinas, Sabihin mo naman, okay lang naman na bagyuhin kami pero wag naman yung pagkalipas lang ng isang gabi ubos na lahat ng meron samin.
Hayan, dahil sa napakasama mong dinulot, nakikita tuloy ng buongmundo ang isa sa pinakamagandang ugali at kultura ng mga Pilipino: ang bayanihan.
Beeelat! Mag tutulungan kami at malalampasan ka namin. Isa ka lang naman sa mga nakalinyang pagsubok jan. Kayang kaya namin to nang nagkakaisa.
Isa pa, hindi ka na mauulit pa kasi matututo na kami.
Magtatanim na kami ng mga puno sa paligid at iiwasan na naming ang magtapon ng basura sa mga ilog at kanal.
Mejo nakalimutan lang kasi naming yon.
Special mention kay Inang Kalikasan, pasesnsya ka na po sa tigas ng ulo namin ha. Di na po mauulit, sana di na maulit. Mahal ka naman namin eh. Promise!
At huli, para sayo Ondoy, tama na ngang kami na lang, matunaw ka na sa kahihiyan! Wag ka nang manalanta sa iba pang bansa. Tantanan mo na ang Vietnam.
isa lang naman ang bisyo naming tatlo: magpasaya ng mga taong nalulungkot. kumbaga entertainer sa isang kabaret. "lumapit ka't ika'y liligaya."
healthy pa naman ang liver and lungs namin.heart lang ang hindi. :))
**sabi ni fergy sa blog nya sa magpasawalanghanggan heto daw ang mga unfogetable quotes: (pakopya na lang ako. blurr kasi talaga alaala ko. hahaha)
-Sumali ba kayo sa youth camp? Wala kayong kwenta! -Rev, I need milk! -Hey, drive slower! -Matagal ko nang nasolo si Jay... -Para sa Arsobispo! -Di naman pwede si ____ o si ____, may problema yon..
diredirecho lang ang mga dila, walang tigil ang buka ng bibig at umaagos ang mga salitang sinasabi. nakakabingi lang ang ilan.. misan ayaw ko na lang marinig sa mga pinagkukwentuhan, nakakadurog ng puso T.T
**si kuya jay naman, masyadong nakakalungkot ang mga iniisip. wala nang ibang ginawa kuni ibaling ang lahat ng sama ng loob sa _ _ _ _. :D *at ako? wala na akong maalala kinabukasan kundi ang sapilitan pagmamatinong lumakad papasok ng Giants para magmukhang okey pa! sabi ko sa sarili ko: Kaya mo yan eda. may rev sa loob. may matatanda din. kaya mo yan! XD
pasensya na.. natutuwa lang akong i-blog ito.. masayang alaala nanaman kasi ang nahabi..
sana may uulitin pa! isa pang round. Para sa arsobispo!
hahahahahahahahaha biro lang!
*sorry po arsbp! XD
*sana di nya mabasa. sana di tayo mahuli lahat. hahaha *special mention pala kay frM na naghatid pauwi. sorry talaga!
Ang mabilis na paglipas ng panahon, sinasasbay nito ang mabilis na pagbabago na pumupunit sa aking kalooban, at sa aking sariling pakiwari ay naibulong ko na lamang: Ano ang tunay kong misyon sa buhay? Ano ang dapat kong gawin?
Kailangan kong malaman ang kasagutan sa aking mga tanong ngunit hindi ko alam kung papaano. Nais kong malaman ang paraan para masumpungan ang aking pagtatanong.. Ayaw ko sanang lagi na lamang ganito, ayaw kong nagdadalawang-isip sa bawat hakbang na aking iyayapak. At sa paggising ko sa umaga, ibig kong imulat ang aking mga mata sa mundong puno ng pag-ibig at kapayapaan. At sa pagbangon ko, aking tutulutan ang aking kapwa sa kapighatian. Ang pag-ibig ay aking makakamit. Ang lahat ng bagay na naisin ng aking buhay ay mananatili sa isang sulok ng aking puso. Lalakbayin ko ang lahat ng dagat upang makamit ang aking bawat pangarap.
Ang buhay ay maikli lamang…Ako’y magpapatuloy sa paglalakbay ng malinis ang puso. Ngunit akin pa ring pagnanasa na masagot ang aking mga katanungan. Hanggang sa huling sandali ng aking buhay ay akin pa ring ibubulong sa sarili: Nagawa mo ba ang misyon mo sa mundo? Sa patuloy na pag-ikot ng mundo, sa patuloy na paglalakbay mo, masasagot rin ang iyong mga katanungan. Mawawala rin ang iyong pag-aalinlangan.
Heto yung una kong totoong sulat dito na ngayon ko lang inisip.
Lahat ng nasa baba, kinopya ko lang yan sa ibang blog site ko.. pero syempre ako pa rin sumulat.. yung mga unang pahina, mga bago yan, syempre.. siguro nabasa mo na sila sa mutiply ko..
pero yung mga last pages, sila yung mga luma, mga alaala, magaganda at pangit na sinulat ko na rin dati para mabawasan ang laman ng puso ko..
mula ngayon, heto na ang magiging bagong tahanan ko..
di ko na gagamiting yung blog ng muliply at friendster ko, pati na rin yung note ng facebook ko..
napapadalas kasi ako ngayong magsulat, habang nagsasalita sa harapan yung professor namin sa Pharmacokinetics and Biopharmaceutics..
about two weeks ago, i was dying for the final exams to end..
i was always daydreaming in the middle of a pharmaceutical dosage form [major subject] lecture. i was dreaming that one day, all of this will take a break and let us breathe some fresh, quizz-free, assignment-free, project-free and report-free air.
Studying is not at all easy! not at all. how dare you not study late at night when you have a 20pt exam tomorrow, which i have done twice because i was reading Eclipse, and then i ended up having a grade of 8 out of 20. i totally freaked out because i really wanted good grades in that subject, well it was Anatomy and it is my favorite.but all was okay, i had my grade to not cross my 1.75 boarder. XD
so i totally wanted the semester to end because i was sooo tired of all the sacrifices, burdens, pains and ugliness i needed to endure all semester long because of my professors! i wanted to evey studying-pain to end:
end of burden- no more badtrip professors
end of suffering- no more "go-straight-home-because-you're-very-very-tired" moments
end of pain- no more hungry stomach
end of ugliness- less eyebags, oily faces from laboratory works and wasted looks after a twelve-hour study
and now, LAST TWO weeks.
i imagine it like it is being announced in a basketball game: the "Last Two Minuets" shout from the commentator.
Tatlong taon na ang nakalilipas nang sinabi sa amin na hindi na kami pwedeng umakyat sa altar tuwing may Misa at magserve bilang babaeng sakristan. Si Father Soc daw nagutos. Obedience. We need to follow. We have no choice.
Mula noon, unti-unti nang nawalan ako ng koneksyon kay God. Noong una, okay pa kasi nakakapunta-punta pa ako sa kumbento, nakakapagluto pa ako ng tortang talong, nakakapagpalipas pa ako ng dapit-hapon sa simbahan, nahihintay ko pang abutin ako ng dilim sa simbahan.. Noong una, kumpleto pa rin, wala lang ang pag-akyat namin sa altar, pero nakakapagserve pa din ako sa ibang bagay pero habang lumilipas ang panahon, nawawala ang mga taong dati kong nakakasalamuha. Nagseminaryo. Nagkolehiyo. Nagresign sa pagkasecretary ni Monsi, nagassign sa ibang parokya hanggang sa dumating ang araw, makalipas ang higit sa dalawa’t kalahating taon, naging kawayan at simpleng ngitian na lang ang pagbati namin sa bawat isa, na para bang wala kaming napagdaanan noon sa nakalipas, na para bang wala kaming pinagsamahang masasaya at mapapait na pangyayari sa Garden of Eden ng aming parokya. Naalala nyo pa ba ang kdoalympics na champion tayo pero ni piso wala tayong natanggap na tulong mula sa parokya, ang pait ng karanasan pero dahil sama sama tayo, naging matamis na tagumpay. Naalala nyo pa ba ang hulin nating dalaw kay Fr.Boy noong buhay pa siya, celebration nya noon ng birthday nya? Naalala nyo pa ba kung paano umiyak si Paulding mula Orion hanggang Balanga cementery? Nakakaalalala pa ba kayo?
Madami nga naman ang binabago ng panahon. Kapag hindi ka magiingat, pati ikaw mismo babaguhin nito.
Nagsimula ang kwento namin grade five pa lang ako, lumago at namulaklak noong second year high school ako at pinagbawalan na kaming magserve noong fourth year high school at ngayon, third year college student na ako pero yun pa rin ang hinahanap-hanap ko.
Sa parokya natin, sa ministry natin, dahil sa gabay ninyo, ng kura at ng Obispo natin, nahulog ang loob ko sa Diyos. Dahil sa lahat ng mga pinagdaanan nating masasaya at malulungkot na pangyayari, dahil sa mga opurtunidad na binigay ninyo sa akin, dahil sa mga taong pinakilala ninyo sa akin, dahil sa lahat ng mga aral na itinuro ninyo sa akin, natuto akong mahalin ang Diyos ng buong buhay ko. Oo, ang pangarap ko noon kuya Bob, yun pa din po ang pangarap ko ngayon.. pero sana maingatan ko pa siya nang matagal pa..
Ang paglilingkod sa inyo at kay God, yun sana ang buhay ko kaso nawala nang lahat.
Mula sa halos araw-araw na pagsisimba at pagdarasal ng Rosaryo hanggang sa hindi ko na alam kung kalian ang huli kong simba at dasal. Pati nga yata noong birthday ko, hindi ako nakapagsimba eh. Ang aga kasi ng Misa ng mga Dominikano sa Chapel.haha XD
Ganito na ako ngayon, madami na din halos nagbago gaya nyo, wala na kasi saaking gumagabay. Paty dito, gimmick doon. Kahit ano na lang pinapasok ko. Oo, aaminin ko, kulang nakulang ang pinasok kong pinkabagong organization, first love at hinahanap-hanap kasi ng puso ko ang paglilingkod sa parokya. Wala naman kasing pangkabataan na samahan sa parokya namin, Monsi, pakinggan mo po ako, wag magbingi-bingihan sa tawag ng panahon.
Ikaw, matutulungan mo ba ako?
Isang milyong pirma para sa kaluluwa ni Eda! Haha
Isang milyong pirma din para pakinggan ako ng kura ko! Hahahaha
Daan daang bilyong pirma para dito na lang ulit sa Bataan si frSoc! Hahaha
O kaya naman, ampunin nyo na lang ako sa parokya nyo, pramis papasalubungan ko kayo palagi ng kendi. Haha :D
Kanina, pagdating ko sa Katedral nakita ko si Kuya Jay kaya sumama muna ako sakanya at dahil don, nakita ko sina Kris Aquino, James Yap at Baby James na palabas sa likuran ng Max’s papunta nang Katedral. Nagulat ako kasi biglag paglingon ko sila pala yon. Haha. Ang daming kabataan, mga highschool students, hindi magkamayaw. Sa Mayor pa lang ng Balanga, solve na sila at ang lakas tumili at nagpapapicture pa, lalo naman nang lumabas na sina Kris Aquino, nabingi yata ako.
Sinusundan ng mga tao sina Kris, artista nga naman. Kung nasaan sila, nandoon ang malaking kumpol ng tao kaya naman parang isang malaking heater yung loob ng Katedral kanina, hanggang sa labasan sa may pintuan sumisingaw ang mainit na hangin. Buti na lang pala hindi umulan ng malakas kundi mababasa kami ng mga taong nasa labas na lang nagsimba dahil hindi na kasya sa loob ng simbahan. Kulang na kulang yung laki ng Katedral para sa Misa kanina, ang dami talagang tao, lalo pa’t sinuspinde ang pasok sa highschool sa TDel at BNHS para makapagsimba sila.
Paliko na kami papuntang gilid ng Katedral nang makasalubong namin si Father Soc, nagsimula nang pumila ang mga nagmamano sakanya.. hanggang sa maubos na.. ako na lang hindi nagmamano sa aming lahat hanggang sa lumagpas na sya ng dalawang hakbang:
Kuya Jay: Oh bakit ka hindi nag mano Eda: Ayaw ko, masakit kuya Jay eh. Aalis na siya.
Nagsisimula na yung Misa pero ang dami pa ring labas pasok sa gilid na pintuan ng harapan ng Katedral, hindi mapalagay kung saan pupwesto habang Misa. Yung mga madre nagpumilit pang pumasok pero makalipas ang ilang minuto, may mga lumalabas din. Yung ibang mga layko nagpupumilit ring pumasok, hindi ko alam kung magsisimba talaga o gusto lang makita si Kris Aquino at si “Papa” James. Sabi pa ng nasa harapan ko, “Aba, hindi ako papayag na hindi makita si Kris at Papa James”. At lahat silang pumasok sa loob ng Katedral, paglabas ay iisa ang itsura, kasama na rin ang pamilya Aquino, basing basa sa pawis na parang may libreng shower o umuulan din sa loob ng Katedral ni San Jose.
Ikalawang beses ko pa lang ito naranasan na magsimba sa labas ng Katedral: una noong installation ni bishop Soc, July 3, 2004. Kasi naman, kahit na late akong dumating sa bawat diocesan mass, humahanap pa rin ako ng paraan na makapasok at makaupo pa.
Pagkatapos ng Misa, paglabas ni Kris sa may pintuan na kinatatayuan ko, bigla namang dami ng tao doon so tinabihan ko na lang yung mga madre sa pintuan ng ossuary at pinanood silang pagkaguluhan ang Box Office Queen at RP Team Captain na magpuntang kumbento at doon naman dumami ang tao sa carpark ng kumbento.
Narinig ko nanaman ang umiiyak na boses ni Kris Aquino, “Sorry Archbishop Soc, but I can’t let go of Mom.” Sabi nya yon kasi sabi ni ARCHbishop Soc na we should let go of Tita Cory na daw kasi the essence of that forty days of mourning is learning to let go. Sorry Archbishop Soc, it is really hard to let go, it takes a lot of time, forty days is too short.
Narinig ko din ang humihikbing tinig ni Father Soc nangmabaling ang atensyon sa balita nang pagalis nya, “Hindi pa muna ako magpapaalam. Saka na lang, sa huling Misa ko na lang dito sa atin ko sasabihin ang aking damdamin, binigyan pa naman akong palugit na dalawang buwan. Magkikita-kita pa rin naman tayo.”…hik.. “binebendisyunan ko kayo sa ngalan ng Ama, Anak (..huhu) at …….ng………Espiritu………………………… …………….. San….t….o……AMEN.”
Dalawang buwan na lang Bataan..
May mga taong pumunta lang yata sa Misa na yon para makita sina Kris at James at si Baby James na rin, pero meron din namang nakikidalamhati talaga sa pagpanaw ni Tita Cory.
Si Tita Cory, marami siyang itunuro sa atin. Isa sa paborito ko ang “Bayan muna bago ang sarili”. Selfless hindi ba. Ngayon kilala na natin si Tita Cory bilang Tita Cory, hindi bilang asawa ni Ninoy o bilang nanay ni Kris. Hindi ako nakiki-Tita Cory ako kasi uso, nakiki-Tita Cory ako kasi idol ko si Corazon-Cojuanco Aquino dahil sa kanyang selflessness, courage, integrity and love of nation.
Ang Misa kanina ni Father Soc, sa aking tingin, dalawa ang binalingan, ang para sa Ika ApatnaPung araw ng pagpanaw ni Tita Cory at para sa simula ng pagpapaalam kay Father Soc.
Father Soc. Msgr. Soc. Bishop Soc.
Ngayon
Archbishop Soc: the youngest archbishop.
Pagkatapos ng Misa, nakaupo ako sa Katedral, hindi ko naman talaga hinihintay si Lerie eh, Fergy, nakikipagkwentuhan ako kay San Jose, pero okay lang din na dumating ka..
Ang dami nanaman nating nagpagkwentuhan. Kakaiba. Ibang level. Pihado di nila kakayanin. Hahaha.
Actually, namiss ko yon, ang kalokohan pagkatapos ng misa ng Obispo. Nagkalat at umeepal sa kumbento, sa buhay ng mga pari. Haha :D
May nagpaparty talaga, at makikiparty na din ako sakanila kahit na hindi ko alam bakit sila nagcecelebrate..binalibali
ktad ko na rin lahat, tumungin na rin ako sa darkest side pero wala pa rin eh. Pero de bale na, makikiparty na din ako. Two years ago, bitter naman din ako eh.sasaluhan ko na sila. Haha
Matagal ko na pong nililigawan itong ramp model na stage actress na nakilala ko recently sa isang party. Nasisiraan na ako ng bait. Pag nakilala mo siya, tiyak matutunaw ang utak mo sa kakaisip sa kanya.
Hingi lang po ako ng advice. Paano ko po siya mapapaibig? Bibigyan ko ba siya ng tula ? Haharanahin ko ba siya? Roses? Kalachuchi? Chocnut at sampaguita?
In lab na po ako. Ano po ang gagawin ko? Is she the one.
Lubos na gumagalang,
- Bartolome -
- ANG REPLY -
Dear Bartolome,
Hindi ka talaga sasagutin niyang nililigawan mo. Napaka-old school kasi ng mga tactics mo. Wala nang gumagawa ng ganyan. Sa panahon ngayon, lahat ng bagay, nagtaas na. Nagtaas na ang gasolina, nagtaas na ang presyo ng bigas at mga bilihin, nagtaas na ang pamasahe, at lalong nagtaas na rin ng standards ang mga babae. Hindi na uubra yang siopao at kalachuci mo. Lalo na yung huli mong binigay, hopia at santan. Ano ba pare? Ano'ng era ka ba pinanganak? Pero don't worry. It's not too late. May pag-asa ka pa. Hindi pa naman siya kinakasal at di pa niya sinasagot yung crush niya na basketball player. Kahit lamang siya ng sampung paligo sa'yo, daanin mo sa utak at creativity. Dahil aminin na natin, iyon na lang talaga ang pag-asa mo. Heto, bibigyan kita ng mga simple, tried and tested na mga regalo para di siya mapurga sa hopia at siomai. Sundin mo 'to, tiyak na lalaglag ang bagang niya sa'yo. Mga medyo more than your usual regalong panligaw:
1. Bili ka ng century tuna. Ilagay mo sa isang napakalaking box-yung sinlaki ng TV o kaya box ng desktop PC mo. Tapos balutan mo ng magarang pambalot. Kuntsabahin mo na yung teacher niya sa Calculus. Sa gitna ng klase, bigla kang kumatok sa classroom.. Pero dapat, incognito ka. Magsuot ka ng LBC jacket, magshades, at magsuot ng surgical mask. Pagpasok mo sa classroom, iabot mo yung box sa teacher, at papirmahin mo ng acknowledgement receipt. Tapos pabuksan mo in front of everyone. Tignan mong mabuti ang reaction sa mukha niya.
Later during the day, pag tinanong niya kung bakit Century Tuna ang binigay mo, iikot mo yung lata at ituro mo yung sign na "Omega 8." Pag tinanong niya kung ano yung Omega 8, sabihin mo: "because you're good for my heart."
2. Mangolekta ka ng isang dosenang hanger na libre mong nakukuha tuwing nagpapa-dry clean ka. Tapos, sa bawat hanger, isulat mo: "I miss hanging out with you."
3. Instead of roses, kuha ka ng tissue paper sa banyo ng school mo. Gawin mong tissue paper roses. Gawa ka ng isang dosena. Pag-abot mo, sabihin mo, "Ganito kalinis ang pag-ibig ko sa'yo."
4. Bili ka ng tetra pack ng mantikang Minola. Tapos bilugan mo yung "with Omega 8." Hindi na siya magtatanong kung bakit.
5. Bigyan mo ng ice cream cone. Dapat cone lang at walang ice cream. Pag hinanap niya yung ice cream, sabihin mo, "natunaw na kakatitig sa'yo."
6. Bili ka ng sandosenang box ng crayola. Kolektahin mo lahat ng black. Lagay mo sa isang box ng crayola. Sa likod, isulat mo: "Walang kulay ang buhay kung wala ka."
7. Bigyan mo siya ng mumurahing bumbilya. Alam mo na siguro by this time kung ano ang isasagot pag tinanong niya kung bakit. (para sa mga hindi maka-"gets", kapag tinanong ka, ang sagot mo ay, "sapagkat, ikaw lamang ang tanging ilaw at liwanag sa buhay ko", o kaya naman ay, "you light up my life".
8. I-text mo siya ng: "Hindi tayo tao, hindi tayo hayop, hindi tayo halaman. Bagay tayo. Bagay!"
9. Bigyan mo siya ng calling card ng MMDA. Sa likod, isulat mo "para pag nagkabanggaan ang puso natin."
10. Padalhan mo ng Happy Meal pero huwag mong ibibigay yung libreng laruan. Paghinanap niya, sabihin mo: "Ako yung freebie, at ikaw yung meal na nagpapahappy sa'kin."
11. Sunugin ang kanyang bahay at padalhan ng hallmark card: "aanhin mo pa ang bahay mo, kung matagal ka nang nakatira sa puso ko"
12. Pagatapos sunugin ang kanyang bahay, padalhan siya ng isang box ng posporo, Guitar brand. unahan ang kanyang galit at sabihin, "ayan ang posporo na ginamit ko sa pagsunog ng iyong bahay, match na tayo"
13. Sa kalagitnaan ng isang malupit na bagyo, pasalubungan sya ng "salbabida", wag payong, o mainit na mami. Pag nagtanong bakit? ang isagot mo ay " ayaw kong malunod ka sa pag mamahal ko."
14. Pag pumayag na siyang makipagdate, dalhin mo siya sa canteen at huwag bibitawan ang kamay. Pag tinanong niya kung bakit, ituro mo yun sign na "don't leave your valuables unattended"
4) 4th yr? – IV - Diamond (gaganda ng names ng sections namin no?! hahaha! XD)
5) Anong best year for u? – third year ! suupper! lahat na ng kalokohan, katangahan, kagagahan, kabulastugan, kalupetan, katripan, kakornihan, katatawanan, kadramahan ay nadiyan panay kaming nag-aaway ni papa kasi panay naman ang uwi ko ng gabi.
6) Marami ka bang friends nun – Uo naman!.walang kwenta highschool life kung wala kang loko lokong barkada!
7) Saan kau kumakain kapag lunch? – taga Hermosa kasi ako kaya umuuwi pa akong hermosa. kapag madami ginagawa o nag-away kami ni papa o may proj. kami sa Campus Ministry naghohotdog na lang ako sa canteen canteenan ng school namin minsan naman nagpapaadobo yung mama ni jersey kaya dun kami kumakain ni amiel. minsa naman kapag napapagkaisahan ng klase na wag nang pumasok sa hapon, nagluluto nal ang kami ng magic corned beef kina amiel (to the tune of Let the Love Begin) haha
8.) Saan tumatambay after skul? – halos araw-araw kina amiel. nanonood kami ng VCD (di pa uso DVD non). nagrerent kami sa Video City. Pwede na nga akong maging stock holder dun eh. haha. sabihin mo lang name ko makakapagrent ka na, kahit wala yung card. XD (kaso nagsara na sila ngayon. huhuhu) ….tapos sabay kain ng Halo-Halo. nakakamiss yung mga panahong yon grabe! kapag dumidilim na namomroblema na ako non kasi di pa tapos yung movie kailangan ko nang umuwi kasi magaaway nanaman kami ni papa XD
kapag hindi ordinaryong araw, naliligaw ako sa Katedral..
minsan sbi ko ki papa (ay mali, kadalasan pala XD): “Gagawa lang po kami ng proj. kaya gagabihin ako mamaya”… kapag ganon, automatic sa Katedral sa Balanga punta ko. pinakamalupet nung nagka NYCC(National Youth C…. Council ) sa balanga,kasama ko si fergy, sabi namin mag boboyhunting kami, tapos nauwi naman kay Bishop Baylon. amp! hahaha loooove highschool days!
9) Lagi ka ba late pag morning? – aba Oo! haha. “Taga Hermosa po kasi ako” ang panay kon gpalusot na lumulusot naman
noong minsan, [pero halos araw-araw talaga ako late XD, eto langyung isa sa di ko malilimutan] (Lunes ng Umaga) na late ako sa flag ceremony! so second batch kami na magfflag ceremony.. 2 kami sa class na nalate, pumila ako sa likuran ng kaklase ko kasi mejo mainit dugo sakin ng principal namin (Sir Tolentino) kasi President ako ng Campus Ministry tapos madami akong pakulo kasi September, bday ni Mami MAry tapos panay imbita pa ako ki bp.sok na mag misa sa amin…… (backto my story) tinawag ba naman ako!!!!! sabi “Okay, DEFINITELY Miss Maria Eda Maningat will lead the National Anthem” what the heck! the i shouted “NO WAY SIR!” tapos sabay text.. so yun, nag play nalang sila ng recorded na Lupang Hinirang!
sorry, baka hindi ko mabigyan ng justice yung Lupang Hinirang kaya tinanggihan ko na lang. XD
10) Nasuspend ka na ba? – hindi nila ako kayang isuspende! magsasara ang Jose Rizal Institute! hahahahahaha. magkakaroon ng either rally or boykot ng mga estudyante! joooke
11) Bakit? – Malay ko, baka trip lang nila? hahaha
naalala ko nung 1st year palangako, 1st time kong maoffice! si Mam Galicia pa ang principal.. napaiyak ko yung katabi ko (na sa 2nd year highschool ay nalipat ng lower section) kasi tinutukso ko siya sa teacher namin sa TLE.. tapos paguwi, kasi sinusundo siya ng tatay nya at 11-12 noon yung oras ng TLE namin, nakita ng tatay na umiiyak..so bumalik sila sa school at nagsumbong sa principal, so nang palabas ako ng school, bigla akong tinawag ni Chief Melo (security guard namin) sabi tawag daw ako sa office. kala ko ililibre ako ng lunch ni mAn Galicia,yung pala nagsusubong yung tatay ng napaiyak ko.. oh well, wala namang nangyari..kasi naman, duuhhh..kasamahan ko kaya sa simbahan tuwing week ends si mam Galicia kasi taga Hermosa din siya at siya pa ang Pres. ng CWL non… ahahahahaha.. asa ka naman! sayang kasi nung 2nd year na kami nagretire na siya at napalitan na siya ni Sir ToLentino bilang principal na MEJO mortal kong kaaway. haha
12) Have u ever danced on stage? – ooooOOOhh yes! hahaha.. mga memorable kong sinayaw: Bayani at Banal, Tara Tena, Celebrate Youth… XD ang kuleeeet kasi nila
13) Nanligaw ka ba noon? (for boys) May nanligaw ba sau nun (for girls)? – wala masyado eh.. groupie ako nung highschool. 4th year na ako nagkaboyfriend —na legal. hahahahahaha .,.oh diba, ambait ko XD. 3rd year …ang illegal XD
secret na lang ang definition ko sa legal boyfriend! hahahaah
14) Nagka bf/gf ka ba nung highschool? – Ya.
15) Sino all time crush mo nun? – wula eh.. hehe.ay teka, si gelo? amp.. hahahaha. hindi ko naman nagiging crush yung campus crush eh. feeling ko kasi ang cheap.
16) Would you go back sa HS? – Sure! basta ba same people, sama time, same age..sama lahat.parang time machine.
17) Ano lagi mong binibili sa canteen? – Naku, seasonal kasi ang barkada favorite namin.. may chikito. Hi-Ho, yung nagyeyelong parang jelly ace na stick, demolino, tatoos, cloud9..at madami pang iba..karamihan sakanila tagpipiso lang. XD
18) Overpricing ba ang canteen nyo? – hindi. subukan nila!
19) Nakakita ka n ba ng multo sa skul? – nang picturan kami, sa likod (sa kabilang builing)..meron. tapos may narinig na din ako sa CR ng girls.
20) Have you ever sang on stage pag may program? – ay hindi. nahiya akong ishare ang aking boses.. haha. nang ginusto ko naman, hindi natuloy! amP! duet dapat kami ni Jersey sa PANUNUMPA sa komunyon ng misa ni bp.sok eh :((
22) Bumagsak ka n ba? –never… ever.. sana ngayon gcollege wag din. (cross fingers).
23) Have you ever been sent out? – Nope! yung teacher and na SENT OUT ng class namin! hahaha. here’s the tally: #of times MAPEH teacher cried (itago natin sa pangalang BB4641200RS): 4? 5? hahahaha. nagcucut ng class yung almost half ng class namin sabay kaway pa silasa hagdan na kita sa bintana XD #or teachers who cried because of us: 3? 4? tekaaaa.. basta nanjan sa dalawang numbers na yan. XD
24) Malayo b ang HS bldg sa canteen? – hindi . isang volleyball court lang ang pagitan
25) Have you ever ran in the court? – Uo naman. nagpapatintero pa nga kami doon eh XD napagalitan na kami ni Mam Hernandez once pero hindi yun sapat! hahaha. sa third time na pagalitan kami saka kami tumigil .XD una class lang namin, tapos gumaya yung ibang section tapos in the end, nakipag compete kami sakanila…at nanalo kami. hahah! XD hindi intrams nyan ah…a!and 4th year na kami nyan!
26) Varsity? – YAAAAAAAAAAAAAAAA. Abot hanggang Regionals.. 9th place pa! Table Tennis, singles A.
27) Do you miss your school? – VERY MUCH! hindi kami nakahanap ng panahon na dumalaw last summer vacation. huhuhu
28) Sino pinaka-dakila sa batch niyo? – lahat kami dakila! hahaha.. 4-Diamond Batch 2007. walang tatalo! walang papalit!
…naalala ko lang, yung napaiyak namin na MAPEH teacher namin, nang ayw na kaming pasukan, principal na lang yung nagturo, pero clueless naman siya kaya nagwalkout din yata sya nun after kmaing pagalitan.
29) Ano mga awards mo nun? – mga honor student medal… athlete of the year.. tsaka mga competition na napapanalunan ko.. jounalism lang pala yung competition na yon. hahaha XD
32) May nakaaway ka ba nun? –meron! pero 4thyear na ako nun. si maricris.. hehehe.nakalimutan ko na uyng pinagawayan namin.. di ko lang makalimutan na nag-away kami kasi sinigawan nya ako, muntik ko nang masabing “youre so cheap shouting in front of my face” hahahahah.
pero bati na kami ngayon! lab yu maricris!
33) Anong role mo pag foundation day? – Liturgy.. taga gulo.. taga sigaw. haha.. saya nang 4th year, kasi kami na non ang top students ng school kasi kami ang 4th year, pinakamatanda tapos kami pa ang 1st section.. hahaha.. feeling namin mga boss kami. panay request ng kanya tsaka pa hello eh.
34) Pinaka close mo nun? – JERSEY!..amiel!..michelle.. medeth.. hanggang n gayon naman sina Jersey at amiel pa din! minsan pati si mitch! 35) Pumasok ka ba sa CR ng opposite sex? – oO naman! hahahaha. napasukan ko na lahat ng rooms sa school!
heto ang barkada ko mula highschool hanggang sa habang buhay!!!
It has been 62 days since Angelo died, but nothing has changed. His memories are still fresh, lingering through me every minuet of my every day and my heart still shouts for his name, for his presence, for his tangible love.
I miss him. I miss our sleepless nights. I miss his comforting messages, his corny jokes, his sarcastic complements, his sometimes funny advices, our endless conversations; I miss every word he speaks. Have you not missed him? Have you not missed his “kakuriputan”, his pangdedeadma because he is reading his new book or seeing him all day long in front of the computer playing online games or him scribbling through his keyboard forming sentences for his blog or making new music videos for his silver screen page in multiply? Have you not longed for his loud funny laughter or his katakawan every fiesta or his craziness over siomai or chicharon?
I do. Do you?
I have learned more about him when he died, different things about him that came from different people who mingled with angelo when he was still, here on earth, nanggugulo sa buhay natin.. It’s like they are giving me every bit of my “dude” little by little.
A friend told me that when a person dies, one doesn’t go straight to heaven or hell; instead he goes to purgatory and stay there for a while to be purified from his sins.. I did not believe that friend, I believed in myself, that Angelo just passed by purgatory, for technicality sake or maybe he just said hello to a couple of his palls there, and then went to heaven at the same night he left us here on earth. My dude is a great person, yes he has sins, all of us does, but his was lighter than feather. (if you don’t believe me, just shut up! haha)
Angelo is just somewhere far having his extra long vacation and will come back soon – that is what I think of just to stop my tears from pouring over him again and again. Try it, sometimes its effective, and then I would still text his old cell phone number things I want to tell him and things I want him to know.
For the past two months, nights had gone by that I really wanted to talk to a person who will understand me and tell me something that would really ease me from the pain I’m enduring because of my long lasting and never ending f. problems. That person used to be Angelo and nobody else. He was my knight in shining armor that would fight with me through the battles I need a companion. I tried talking to someone, but she is either sleepy or busy about something, so there I was left alone. No Gelo, no anybody. This is one thing I’m so guilty about our relationship because I can’t return back the favor. He does not have problems like I do. In fact, he doesn’t really have problems except for his hungry stomach or his noisy neighbor who sells ice whom he is very furious about.
Some people tell me “Time will heal your wounds.” Isn’t two months long enough? Why do my wounds have not yet been healed by that “time”? Why does everything feels like the same day when Angelo died?
I hate myself and nagtatampo na din ako kay Gelo, kasi naman, why doesn’t he told me the thing that I wanted to hear from him four years ago. And that thing which I found out only a week after his death is something I do not actually sought to know now because I don’t want to feel what burdens me now the most: it pains me that “it” did not happen between us before. Now, it feels like waiting for a falling star on a sunny afternoon.
I felt I needed to write again because it is only in writing where I can tell what I really wanted to say.
Some people ask me “Why do you always go to Gelo’s resting place? Is he there?” I would answer them “No, Angelo is not there, he is in my heart. Nagpapahinga.” And then they would ask me the same question again.. Yes, I often go to Gelo’s place. That is my new tambayan in Bataan. You can find me there if you think that I’m missing. Why? Because I feel comfort, silence, love and most of all Angelo’s presence there. That is one of the two last places where I can touch Angelo by heart (the other is at his home in Kaparangan). May picture pa sya dun! Feeling ko talaga kaharap ko sya pag nagkukuento ako sakanya doon. :D Try nyo din doon! Relaxing.
When Gelo died, have you not realized that you found a whole new lot of friends? If you are his college friends, have you not met his 3KC Barkada? Or if you are his 3KC Barkada, have you not met his college friends and even Angelo’s family? Wonderful isn’t it. Gelo left but he gifted us with new found family and friends. As for me, I met everybody; I met his college friends, his whole 3KC barkada, some of his online friends and most of all his family.
Since Gelo left me with nothing but a book entitled “Para Kay B” by Ricky Lee, I’ve been imagining and trying crazy things on how to get to him, on how to feel him in a way. One afternoon, while I was sitting and talking with him in his resting place, the wind blew so hard that it left me with a chill and I thought “Oooohhh. Gelo!.” And I said to myself: from now on, the wind will be like my Angelo’s hug. I’ve been trying that “thing” that I thought of a couple of times. I would tell Gelo “Pahug naman” and the wind would really blow so hard. I would always try that every time it’s scourging hot especially whenever I’m at his place.
Yes, just like what his father told us, “Only the physical Gelo will be gone but not the memories he left us with.” And that truth is the most burdensome isn’t it? His memories with us, the same memories that keep from me remembering a guy named Angelo Martin Espano, memories that keep my tears from falling and the memories that keep my heart from falling apart over and over again.
I know you feel the same way that I do, that’s why you are reading this until the end, don’t you?
Paalam ko kay Gelo. Hindi ito ang huli. Pero ito ang isa sa kanila.
May nagsabi sa akin na ang bawat kaibigan na ating nakikilala sa haba ng buhay na ipinagkakaloob sa atin ng Diyos ay kayaman na dapat pagyamanin at alagaan.
Marami na akong naging kaibigan sa paglalakbay ko sa buhay ko na ito. Labing walong taong gulang pa lamang ako pero mejo marami na din akong napagdaanan at sa iba’t ibang landas na iyon na aking tinahak sa paghahanap sa kaganapan ng aking buhay ay marami akong nakikilala, nakakasalamuha at ang ilan sa kanila ay nagiging kaibigan at mabibilang lang sa mga iyon ang tumatagal. Sa isa sa mga ruta na aking tinahak ay sinuerte ako dahil may nakilala akong isang tao na hindi ko namamalayan ay sumakop na pala sa malaking bahagi ng aking buhay, ng aking puso. Siya si Gelo. Sa kanya ako nagpapaalam ngayon.
Mag lilimang taon na tayong magkaibigan Gelo. Naaalala ko pa yung hapon na tinext mo ako kasi kinuha mo yung number ko sa friendster account ko kasi naamaze ka kasi babae ako na sacristan. Nagulat din ako sayo kasi nagulat ka na may babaeng sacristan. Sorry kasi pagkatapos ng ilang taon kong pagiging sacristan ay kailangan kong tumigil dahil na din sa obedience, naalala ko, nalungkot ka din noon ikinuento ko sayo ang galit at lungkot ko. Naalala ko sabi mo sakin non: Naku proud pa naman ako kasi may friend ako na babaeng sacristan!
Tagalog ako ngayon nagpapalam sayo friend kasi UNA: tagalong yung libro mo na nasaakin! At IKALAWA: tagalong din yung kunwaring librong ibinigay ko sayo. Nosebleed talaga yung librong yon kaht tagalong diba! Ang lalim eh.
Ang dami na din nating napagkwentuhan at manginlan ngilang pinagdaanan na magkasama. Naaalala mo ba, nilibre mo pa ako sa Greenwich pero teka, nilibre din yata kita sa Michelle’s! haha.
Malungkot ako Gelo kasi iniwan mo ako. Nangungulila ako sa mga salita mo na minsan nakakapagpasaya sa araw ko at minsan na nakakatulong sa paggawa ko ng desisyon. Susulatan na lang kita ngayon kasi hindi na kita maitext kasi wala nang magrereply sa akin.
Hindi ko sinasabi sa iyo pero kadalasan mas kilala mo pa ako at ang buhay ko kaysa sa bestfriend ko, kaysa sa magulang ko at siguro kaysa sa sarili ko.
Salamat sa mga payong pangkaibigan mo sa akin. Salamat naman din sa mga payo galing sa isang psychologist. At dahil sa mga payo na yon minsan tuloy naiisip ko na baliw na yata ako kasi heto ako tinatanong ng random question ng isang psychologist at sa sarili ko hindi ko matanggap ang mga sagot kaya sinasabi ko na lang sayo kaya pinagtatawanan mo ako kasi ang drama drama ko para sa wala. Sa haba ng sentence na yan, ikaw lang makakaintindi non kasi ikaw lang may alam.
Oo nga pala, alam mo bang ikaw ang may kasalanan kung bakit ako naadick dati sa O2 jam at dahil doon natuto na din akong mag audition. At may isa ka pang itinuro sa akin na site na parang guitar hero. Susubukan ko yung kapag nagawa na yung desktop ko sa maynila.
Kumusta pala yung mga email mo kay fr.Jun? Natuloy ba yon? Sabi mo sa akin na gagawa ka na din ng podcast para sa site ng diocese. Napanood ko na yung ilan doN! J Mayroon silang ipinapanood noong unang punta ko sa bahay nyo. Sorry kasi hindi ko na napanood kasi hindi ko kaya kasi papaiyakin mo lang ako lalo! Grabe ka talaga, ang dami kong luha na naubos para sayo. Sorry kasi ikaw yan Gelo na umalis.
Oo nga pala, may ibinulong sa akin yung daddy mo. Gelo, gusto mo ba yon na mangyario dati? Di mo kasi sinabi sa akin eh. Teka, pero di ko expected na sasabihin yon ng daddy mo sa akin sa panahon pa na iyon. Salamat kasi ganoon pala ako kaimportante sa iyo kaibigan! J
Kung siguro isusulat ko lahat ng mga alaalang mayroon tayong dalawa, aabutin ako ng taon kagaya ng sa hinaba-haba ng taon nating magkaibigan. Hanggang jan na lang muna ang ikukwento ko sayo na mababasa ng ibang tao tapos yung ibang kwento, pagkukwentuhan na lang natin pag dalaw ko sayo. Mag bibirthday ka na! pakain ka !
Sa text nagsimula ang ating pagkakaibigan at sa text di ko inaasahan matatapos ang lahat. Salamat kasi sa akin ka nagtiwalang sabihin ang mga bagay na iyon. Salamat kasi ako ang pinili mo na kausapin sa panahon na hirap ka na. Bakit hindi mo sa akin ipinaramdam noong panahong iyon na nasasaktan ka na pala. Lagi naman kitang tinatanong pero kagi ka ring nagdedeny na nasasaktan ka na pala.
Gelo, salamat sa lahat ng taon na na pagbabahagi mo sa akin ng iyong buhay. Salamat sa limang taong pakikihati sa buhay ko at sa buhay mo. Hindi kita boyfriend diba? Hindi mo rin ako girlfriend dahil alam ko higit pa tayo doon. Ang kung ano mang mayroon tayo ay mananatili at matibay na tatagal habang buhay o habang may isip at puso pa ako na ikaw ang alaalang laman. Minahal kita Gelo at hanggang ngayon mahal na mahal pa rin kita. Ako rin hindi ko rin maintindihan si God kung bakit ikaw pa. Kung bakit kung sino pa ang kagaya mo ang kinukuha nya. Siguro naisip ni God na ayaw ka na nyang masaktan pa. Sabi ko naman sayo na kakayanin mo ang lahat kasi alam ni God kung ano ang limitasyon mo. Sa panahong sobrang nahirapan ka na, oh di ba, kagaya ng sa footprints in the sand ay binuhat ka nya at dahil ayaw na Nyang masaktan ka pa ay isinama ka na nya sa kanyang paraiso. Ikaw lang ang laman ng dasal ko kasi ikaw lang din naman ang laman ng isip at puso ko sa ngayon. Aaminin ko na siguro sa pagtagal ay mapapagod din ako sa pagdarasal ko na ikaw lang pero pangako, Gelo na hindi ka mawawala sa bawat usapang magkakaroon kami ni God. Alam ko kasama mo na si God ngayon, ano itsura? Guapo ba? Hehe.
Miss na kita agad. Sa gabi ikaw na lang ang laman ng isip ko. Tulungan mo akong matutunang huwag ka nang mamiss kagaya ng sa ngayon. Mahirap. Nang mag sink in na sa akin na wala ka na nga, doon halos hindi ko nakayanin pero naisip ko na masaya ka at naisip ko na dapat maging Masaya na din ako para sa iyo.
Isa ka sa pinakaimportanteng tao sa buhay ko. Ngayong wala ka na, sino na ang kausap ko sa tuwing malungkot ako? Sino na ang kasama kong magsasabing “Si Bamboo pala ang magmimisa!” Sino na ang makikipagkita sa akin sa tuktok ng bundok Samat? Wala na akong kaparehas na telepono, sino at ano pa ang dahilan kung bakit ito ang maging cell phone ko? Sino na ang magcocomfortsa akin sa mga gabing nalulungkot ako dahil sa mga porblemang ikaw lang din ang nakakalam?
Tama nga ang sinabi nila. Hindi lang kami nawalan ng isang Gelo kundi nawalan kami ng Angelo na may maraming malaking puso para sa lahat ng tao. Tama rin ang sinabi ng daddy mo na tanging ang pisikal na katawan mo lang ang nawala, hindi ang mga alaala na iniwan mo sa bawat isa sa amin. At dahil doon, forever (hindi ko alam kung ano tagalong nyan) kang kasali sa araw-araw na paglalakbay namin.
Babasahin ko itong libro mo ng paunti unti ha. Gusto ko kasing tumagal, pakiramdam ko kasi ay kinukwentuhan mo ako ulit kapag binabasa ko ang libro mo.
Mahal kita Gelo. Magkita na lang tayo ulit sa kung saan mang lugar gustuhin ni God. Ipagdasal mo ako. Malakas ka kay God eh lalo pa ngayon kapiling ka na nya
He was still in college, an active member of BPSU’s Campus Ministry, a youth who seek for God’s love, a young gentleman named Angelo Martin Españo. Bataeño. Lives in Orani. I call him Gelo. His name in my phonebook is _angelo. The first name one can retrieve if you press the arrow up.While I am Eda, second year high school student. An active altar server of our parish in Hermosa, an officer in my alma mater’s Campus Ministry and a youth just like Gelo who seek for God’s love. Our friendship started almost five years ago, the same year Father Soc was installed as bishop of the Diocese of Balanga.
I was very young then, I have a friendster account and until now I don’t know why I put my cell phone number in my profile there. Gelo observed that I was an altar server and he was amazed about it because I am a lady so he got my number and texted me. That was the seed of our friendship.
Because our bishop was a youthful pastor, there were so many programs and seminars for the youth in our diocese and we would always see each other around during those activities.
Gelo and Eda became good friends. We text each other that he became one of my most trusted friend. (I have only three trusted friends: Gelo, Jersey and Amiel. Both Jersey and Amiel are very busy with studying so I am always left with Gelo to tell everything to.) I tell him all my secrets. he knows everything that is happening in my life. He became part of my everyday living.
I remember this one night. I already forgot why I was alone in Balanga attending a Mass for Our Lady of Fatima who visited our diocese. I sent him a message saying that I was by myself and he responded. Gelo went with me, I think he left his colleague to come with me and after the mass we ate dinner. That was our first dinner together.
Gelo is the one whom I talk with almost all day. I tell him random things that are happening with and around me. When you see me at the middle of the day texting with a smile, expect that he is the man on the other end of the line. I think he is whom I say my last goodnight to at the end of my day most of the time.
Gelo knows everything about me. He knows me more than you do, I guess he knows me more that my father does and maybe he knows me more than I know myself. I like him. He is very easy to love and a jolly person to be with.
We share secrets. We have secrets. One of those is quite funny and I think is very okay to tell. We call father soc “Bamboo”. He told me that we should call him that way because of their song Halleluiah. Childish huh. :p
Gelo is my exceptionally special friend and I am finding it hard to describe how our relationship is. I can’t rearrange my alphabet nor can I pick the best words and create the best explanation on how our friendship is like. Basta I love Gelo as a very very special friend.
Nosebleed na nga ako dito kaiingles. aww.haha
Just last year, he suffered from lymphoma and started his chemotherapy to treat it. I was asking him if it was painful because people say that it is but he would always nod. Parang walang nangyayaring ganong. Normal pa din and buhay nya. Makulit pa din.
Naalala ko, ininggit ko pa sya last December noong Mt. Samat Trek kasi hindi sya makakapunta kasi may chemo daw sya. Niloko nya pa ako na mapapagod lang daw ako doon at itulog ko na lang yung gabi. Hayun, hindi rin ako nakapunta gaya nya kasi late ako. :p
Pag may problema ang isa sa amin, magtetext lang ang may kailangan ng kausap at all ears na ang isa. Doon nagsisimula ang conversation namin.
One afternoon, I was still on duty in the hospital where I am taking my internship course when he called my attention. April 3, 2009 around 4:00 pm. I responded secretly to his text because no cell phones are allowed during one’s shift.
He told me about his sickness. He told me that his lymphoma was reactivated and now he also has pneumonia. The moment his message sank within my being, fear ate me. I don’t know what to do, I can’t come home immediately to Bataan to hug him and say that everything will be okay. I was helpless. He was helpless. For the first time in five years, he told me words that I did not expect would come from someone like my Angelo.
We chatted for quite a long time that afternoon until evening. I tried changing the painful topic to funny ones to help him forget about the problem at hand. And I tried to bring up our usual conversation about anything under the sun. I remembered laughing at some of his messages even though deep within I am in pain and maybe, just maybe I made him laugh too.
I was lying in our sofa that evening and we were still talking about some things, when I fell asleep. Last text nya yata sa akin, sa aking pagkakaalala na pilit ko pa ring inaalaala hanggang ngayon ay “hehe”.
I was asleep in our sofa all night because nobody tired to wake me up to go to our bedroom. And then I woke up at around 5 in the morning. I have two messages. Both from “_angelo”.
The first message, sa akin ngang pagkakaalala ay “Hehe” yata. Inaalala ko pa rin hanggang ngayon at habang buhay ko yatang aalalahanin yon.
The second message is exactly this: (hindi ko pa rin kasi binubura at hindi ko alam kung buburahin ko ba) “We are very sad 2 inform u that gelo already passed away at 1am 2day.”
Heto na lang ang exact conversation namin ng kung sino man ang nasa kabilang linya noong alas singko ng madaling araw ng Sabado. Usapan ng mga pangalan na nakasave sa phonebook ko. Usapan nina “_angelo” at “eda”
_angelo: We are very sad 2 inform u that gelo already passed away at 1am 2day.
eda: Ha?
_angelo: Wla n po c gelo. Ate nya po ako.
eda: (nakalimutan ko na ang eksaktong sinabi ko pero parang ganito siguro yon) Ha? Paano ponangyari yon?
_angelo: Cardiac arrest po, aftr sufering frm pneumonia. Complication po ng lymphoma.
………… hindi ko na maalala ang huli kong sinabi. Bigla na lang nagising ang buong pagkatao ko. Hindi ako makapaniwala sa mga nabasa ko. Hindi ko matanggap. Hindi ako umiyak dahil hindi ako naniniwala. Ang laman ng utak ko, hangga’t hindi ko pa nakikita si Gelo ng personal ay hindi ako maniniwala.
The next thing I did was to plan when will I go home in Bataan to visit Gelo. I was thinking about many things the whole day. Around the afternoon I asked his ate, through Gelo’s phone number when will his funeral be and she told me that it was still indefinite because they were still waiting for Gelo’s kuya form states. So I waited. I thought that his wake would last though the entire Holy Week until the next week but suddenly Lesther, a seminarian from Orani told me that bishop soc would be the one who will preside Gelo’s funeral on Wednesday, a Holy Wednesday, April 8, 2009. I was shocked. It was a Sunday evening; I called Jersey my best friend who is also a seminarian from Orani to confirm. And he said YES. Without any thoughts I decided that I will come home to Bataan the next day, a Holy Monday to come, see and talk to Gelo personally. I went straight to Gelo’s wake after I dropped my things in our home. Renan accompanied me. He is my only common friend with Gelo.
When I got to his home for the first time: fear, extreme sadness, confusion, a little anger, denial, love other more feelings crawled within me. The first thing I did was to look for whose picture was printed in the tarpaulin hanging in front of their home saying: “In loving memory ….”
First sign: it was angelo’s name
Second Sign: There was this quote which Angelo loves to say. “Life it short, make the most of it.”
My last sign that everything is for real and that all is not a dream but a reality: His picture was in the banner hanging loosely in front of their home.
In loving memory of Angelo Martin Españo. “Life if short, make the most of it. -gelo” With his picture printed in it under the picture of the image of Our Lady of Fatima.
Grief, love, all of our memories and every single story ever told during our millions of conversations overflowed me. PAINFUL. VERY VERY PAINFUL.
I did not have the courage to look at him lying there in his death bed. I was afraid. I sill could not accept the fact.
And then Renan pulled me to his side for me to finally see Angelo, my dearest friend, dead.
I was in agony. Tears flowed unstoppably from my eyes that are looking at my ever loved Angelo. Renan could hear my sobs of defeat. Reality and change came in an agonizing manner again but this time worse or maybe worst.
All the time that I see him right where he was lying, my tears just can’t stop pouring. I went out of their home to calm myself down but still nothing changed. His ate went out and talked to us. And then his mom came too with his dad. They were shocked when I told them that I was the person whom Gelo was texting all afternoon until evening of Friday, the last hours of Gelo’s existence here on earth with us. They told me that Gelo really was texting all those time.
They asked me what our conversation was about and I told them, with the best of my memory what Gelo told me. They were shaken of some phrases I told them that Gelo told me. Even they can’t believe that it was Gelo who told me those words. We were crying while telling every bit of our last memories of Angelo that Friday afternoon until evening.
His family is very kind.
Buti na lang tinawag ako nung ate nya nung huling gabi ng lamay na pumasok daw ako sa bahay nila. Kundi nandoon lang ako sa labas at nakatitig sa picture ni Gelo. Ang bait talaga ng ate nya! Tapos umalis na din ako agad pagka Hello ko kay Gelo, sabi ko sa daddy nya na babalik din po ako. Bumalik naman ako, kaso hindi na ako nakapasok kasi nahihiya nanaman ako at naduduwag na din. Hehe kaya nandoon na lang ako sa labas ng bahay hanggang sa mapagod mkatatayo at umuwi na lang.
The next day was Holy Wednesay. The day of Gelo’s funeral. Bishop Soc was the one who presided the Mass. Ang daming nangyari mula pa lang sa simbahan hanggang sa lugar ng pinaglibingan. Tinawag pa ako ng ate nya noong buksang muli ang kabaong ni Gelo bago siya ibaon sa lupa. Mag bbye na daw ako kay Gelo sabay abot sa akin ng isang libro ni Gelo. Yun daw ang huling libro na binabasa ni Gelo, tapusin ko raw para sa kanila.
Marami pang ibang nangyari sa libing. Pati ako nagulat sa mga sumunod na nangyari. Sa huli, may ibinulong sa akin ang daddy nya na hinding hindi ko makakalimutan kahit kalian. Mas mabuting sa puso ko na lang itago ang alaala ng mga salita ng daddy nya.
Habang buhay kong mamahalin si Gelo. Habangbuhay kong aalagaan ang lahat ng alaalang nabuo sa limang taon naming pagkakaibigan, ang huling libro ni Gelo at ang mga salitang sinabi sa akin ng daddy nya noong hapon pagkatapos ibaon si Gelo sa ilalim ng lupang ating inaapakan.
Birthday na ni Gelo sa 22. 24 years old na sana sya.
heto naman ang kantang ipinakilala sa akin ni Gelo..paborito nya ito dati. tamang tama lang para sa kanya gayon..
I'm staring out into the night, Trying to hide the pain. I'm going to the place where love And feeling good don't ever cost a thing. And the pain you feel's a different kind of pain.
Well I'm going home, Back to the place where I belong, And where your love has always been enough for me. I'm not running from. No, I think you got me all wrong. I don't regret this life I chose for me. But these places and these faces are getting old, So I'm going home. Well I'm going home.
The miles are getting longer, it seems, The closer I get to you. I've not always been the best man or friend for you. But your love, it makes true. And I don't know why. You always seem to give me another try.
So I'm going home, Back to the place where I belong, And where your love has always been enough for me. I'm not running from. No, I think you got me all wrong. I don't regret this life I chose for me. But these places and these faces are getting old.
Be careful what you wish for, 'Cause you just might get it all. You just might get it all, And then some you don't want. Be careful what you wish for, 'Cause you just might get it all. You just might get it all, yeah.
Oh, well I'm going home, Back to the place where I belong, And where your love has always been enough for me. I'm not running from. No, I think you got me all wrong. I don't regret this life I chose for me. But these places and these faces are getting old. I said these places and these faces are getting old, So I'm going home.
panay kaming nag-aaway ni papa kasi panay naman ang uwi ko ng gabi. 
